Borowie
Historia parafii
Osada Borowie znana była od najdawniejszych czasów pod nazwą Jastrzębie. W 1529r. zapisano ją "Jastrabye". Osada Jastrzębie należała w XVI w. do możnej rodziny mazowieckiej Warszewickich. Jan Warszewicki, kasztelan Liwski wybudował i uposażył kościół parafialny 20 lipca 1547r. Jednak parafia wzmiankowana była po raz pierwszy już w 1545r. W skład uposażenia kościoła wchodziły wówczas grunty pod domy plebana, wikariuszy i szkoły wraz z sadzawką. Dla plebani osobny grunt z błotem, łan roli w 3 polach i wolny wyrąb drzewa w okolicznych lasach. Kapituła poznańska wyraziła swą zgodę na erekcję kościoła i uposażenie go w dziesięcinę biskupią z 40 łanów, dnia 18 listopada 1547r. a 30 czerwca 1548r. ratyfikowała przywilej erekcyjny. Biskup poznański Benedykt Izdbieński erygował parafię 20 listopada 1547 roku, a dnia 28 października 1548r. potwierdził w Poznaniu dokument erekcyjny i do uposażenia kościoła dodał jeszcze dziesięciny snopowe ze wsi Niesatnik i Żelazna oraz z 3 łanów wójtostwa w Pogbowni. Patronat nad kościołem przyznano fundatorowi i kolejnym właścicielom dóbr Jastrzębie. Świątynia była wzniesiona ku czci Św. Trójcy, a pod tytułem Ścięcia Św. Jana Chrzciciela i Św. Benedykta. W skład nowo utworzonej parafii, wydzielonej z macierzystej parafii latowickiej, wchodziła osada Jastrzębie i wsie: Brzoza, Brzeska Wola, Gościwiec, Filipówka, Chromin, Łopacianka i Jaźwiny. Biskup Izdbieński zastrzegł jednak prawa (w daninach) dawnych parafialnych kościołów do których należały wymienione wsie. Równocześnie z założeniem parafii osada otrzymała prawa miejskie, niemieckie. Akt lokacyjny wydany został dnia 21 stycznia 1548 roku dzięki staraniom Jana Warszewickiego. Wówczas to została zmieniona nazwa osady na Borowie. Nowo nadana nazwa szybko zastąpiła i wyparła starą. W późniejszych dokumentach spotkać możemy się z zapisaniem nazwy: Borowo i Borowe. Podczas lokacji miasto otrzymało zezwolenie na odbywanie 3 jarmarków rocznie i 1 targu tygodniowo oraz zwolnienie od podatków na 20 lat. Ponadto osiedlający się tu mieszczanie obdarzeni zostali licznymi swobodami i zwolnieniami od podatków. Nowo lokowane miasteczko otrzymało swój herb, jednak nie zachował się on na dokumentach miejskich. W XVI w. Borowie ciągle rozwijało się. Przybywało domów i zwiększała się liczba jego mieszkańców. W 2 poł. XVI w. osiągnęła ona prawdopodobnie liczbę 200 osób. W 1555 roku wystawiono nowy drewniany kościół na miejscu dawnego, zniszczonego przez czas. stary koscol w borowiu dzwonnica przy starym kosciele W 1603 roku podczas wizyty biskupa Goślickiego kościół w Jastrzębiu-Borowiu, pod tytułem Św. Trójcy, był drewniany świeżo zewnątrz i wewnątrz naprawiony. Miał pięć murowanych ołtarzy, w jednym z nich był piękny obraz wyobrażający Abrahama ofiarującego Izaaka. Plebania uposażona była w łan roli w Jastrzębiu, dziesięciny ze wsi królewskich Wola Podnowska i Niesiadna z 35 łanami roli położonymi w parafii parysewskiej. Znajdowała się tu wówczas szkoła, której rektorem był Andrzej Borowski a kantorem Jakub z Filipówki. Dom wikarego i szkoła znajdowały się w dobrym stanie. Osada posiadała nowo założony szpital miejski, choć nie wspomina o nim wizyta biskupa Wawrzyńca Goślickiego. W 1831 roku, z fundacji Ludwiki z Załuskich Moszyńskiej, kasztelanki lubelskiej wybudowany został w miejsce poprzedniego nowy kościół murowany z cegły - konsekrowany w 1845r. W 1888r. zostały powiększone okna, które były pierwotnie półkoliste. Szczyt z wieżyczką na sygnaturkę nadbudowany został ok. 1907r. W 1825r. Borowie liczyło 142 mieszkańców. Liczba ta zwiększała się stopniowo w ciągu XIX wieku, przekraczając pod jego koniec 200 mieszkańców. W XIXw. osada należała do powiatu Łukowskiego, gminy Miastków. W 1885 roku Borowie posiadało 14 domów, 212 mieszkańców i 1378 mórg obszaru. W skład całych dóbr wchodziła także wieś Brzoza, wraz z którą liczyły one 1574 mórg powierzchni. Dworek w Borowiu Parafia należała do dekanatu Łukowskiego i liczyła 1562 wiernych. Istniał tu wówczas folwark. nowy kościółó i plebania W początkach XX wieku znajdował się w miasteczku młyn, rozebrany w 1912r. Po wojnie w wyniku nowego podziału administracyjnego osada znalazła się w granicach powiatu garwolińskiego, w woj. warszawskim a następnie w województwie siedleckim. Pozostałością akcji lokacyjnej jest stosunkowo obszerny rynek zamieniony na skwerek - park. W 1946 roku kupiono dwa dzwony 362 kg o imieniu Izydor i 183 kg o imieniu św. Stanisława Kostki i zawieszono na dzwonnicy obok kościoła. W latach 1985-1991, przy drodze do Siedlec, wybudowano nowy kościół poświęcony 24.12.1991 roku przez bp Alojzego Orszulika.
. Zdjęcia starego kościoła u dołu
